یکی از کاربردیترین مفاهیم در نهج البلاغه مفهوم علم خداوند است. یکی از روشهای کشف معنی علم خدا ، توجه به مفاهیم همنشین است که نقشی تعیین کننده و تکمیل کننده، در مقصود حضرت علیj در ارتباط با مفهوم علم الهی دارد. این رویکرد سعی دارد، با ملاحظه سیاق و با توجه به مجاورت کلمات و تکیه بر مجموعه کلی نهجالبلاغه، انسجام و پیوستگی معارف آن را بیان کند. پژوهش پیش روی با روشی اسنادی- تحلیلی در نهجالبلاغه در پی پاسخ به این سؤال است که حضرت امیر j در تببین و تحلیل صفت ذاتی علم الهی از چه صفات همنشین و هم معنایی استفاده کرده است و در پایان به این نتیجه میرسد که واژگان و صفاتی نظیر محیط، مبتدع، حکیم، سمیع و بصیر بیشترین فراوانی آماری و نقش همنشینی در صفت علم الهی را دارند. به دیگر سخن احاطهی باریتعالی بر همهی امور، نوآوریاش در آفرینش، حکمت و دیدن و شنیدنش؛ نشانهای از آگاهی و علم ذاتی خداوند بر همهی اشیاء و موجودات است.
بهرامی, حمزه علی, عنایتی, ریحانه. (1399). تحلیلی برمعناشناسی «علم خداوند» از راه نسبت سنجی مفاهیم همنشین آن در نهجالبلاغه. فصلنامه علمی پژوهشی پژوهش‌های نهج البلاغه, 19(4), 105-120.
MLA
حمزه علی بهرامی; ریحانه عنایتی. "تحلیلی برمعناشناسی «علم خداوند» از راه نسبت سنجی مفاهیم همنشین آن در نهجالبلاغه". فصلنامه علمی پژوهشی پژوهش‌های نهج البلاغه, 19, 4, 1399, 105-120.
HARVARD
بهرامی, حمزه علی, عنایتی, ریحانه. (1399). 'تحلیلی برمعناشناسی «علم خداوند» از راه نسبت سنجی مفاهیم همنشین آن در نهجالبلاغه', فصلنامه علمی پژوهشی پژوهش‌های نهج البلاغه, 19(4), pp. 105-120.
VANCOUVER
بهرامی, حمزه علی, عنایتی, ریحانه. تحلیلی برمعناشناسی «علم خداوند» از راه نسبت سنجی مفاهیم همنشین آن در نهجالبلاغه. فصلنامه علمی پژوهشی پژوهش‌های نهج البلاغه, 1399; 19(4): 105-120.
)