تأثیرات معادباوری در حیات دنیوی انسان از منظر نهج البلاغه

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

دانشیار جامعه المصطفی العالمیه

چکیده

معاد یکی از اصول ادیان توحیدی است و اعتقاد به آن ما به الامتیاز تفکر دینی از تفکر غیردینی می‌باشد. از سوی دیگر، اعتقادها و باورهای آدمی نقش مهمی در حیات آدمی دارد. یکی از راه‌های نشان دادن تأثیر اعتقادها در حیات آدمی، مراجعه به متون دینی است. نهج‌البلاغه به عنوان یک متن دینی که مشتمل بر برخی فرمایشات امیرالمومنین(ع) است، به صورت مستقیم و غیر مستقیم آثار مختلف اعتقاد به معاد را در حیات انسانی بیان کرده است. این باور موجب می‌شود که آدمی در همه حالات خودش را در محضر الهی بداند. از اینرو پیوسته مراقب گفتار و کردار خویش می‌باشد. استخراج این آثار علاوه بر تبیین آثار معاد در حیات دنیوی آدمی، می‌تواند نقش مهمی در تقویت مبانی اعتقادی و همچنین تعیین الگوی رفتاری مناسبی برای افراد جامعه ایفا کند. در واقع توجه به این آثار نقش سازنده‌ای در زیست مومنانه افراد جامعه داشته و زمینه‌ساز تشکیل جامعه‌ای مومنانه خواهد بود.

کلیدواژه‌ها


  1. منابع

    قرآن کریم

    1. ابن أبی الحدید، عبدالحمید بن هبه الله؛ ‏شرح نهج‌البلاغه؛ مصحح: محمد ابوالفضل ابراهیم؛ ج1، ‏قم: مکتبة آیة‌الله المرعشی النجفی‏، 1404 ق.
    2. ابن فارس، ابو الحسین احمد؛ معجم مقائیس اللغة؛ قم: دفتر تبلیغات اسلامى‏، 1404 ق‏.
    3. ابن‌بابویه، محمد بن على؛ ‏ثواب الأعمال و عقاب الأعمال‏؛ ج2، قم: دار الشریف الرضی ؛ 1406ق.
    4. ابن‌میثم، علی بن میثم بحرانی؛ شرح نهج‌البلاغه؛ ج2، دفتر نشر الکتاب، 1362ش.
    5. شریف الرضى، محمد بن حسین؛ ‏نهج البلاغة؛ مصحح ؛صبحی صالح ‏؛ قم: هجرت‏، 1414 ق‏.
    6. شوشتری، محمدتقی؛ بهج الصباغه فی شرح نهج‌البلاغه؛ ج1 تصحیح؛ موسسة نهج البلاغه ، طهران: امیرکبیر، 1376ش.
    7. فراهیدى، خلیل بن احمد؛ العین‏؛ ج2، قم: هجرت‏،1410 ق‏.
    8. فیض الاسلام اصفهانى، على نقى‏؛ ترجمه و شرح نهج البلاغة؛ ج5، تهران: مؤسسه چاپ و نشر فیض الإسلام‏، 1379 ش‏.‏
    9. فیض کاشانى، محمد محسن بن شاه مرتضى؛ الوافی‏؛ ج1، اصفهان: مکتبة الامام أمیر المؤمنین على علیه‌السلام ‏، 1406 ق‏.
    10. مجلسی، محمدباقر؛ بحارالانوار؛ج 79 و 100 بیروت: موسسه الوفاء، 1404ق.
    11. موسوی، سید عباس علی؛ شرح نهج‌البلاغه؛ ج1، بیروت: دار الرسول الاکرم- دار المحجة البیضاء، 1418 ق.